உறவுகள்... தொடர்கதை!

உறவுகளை நான் பெருசா நினைக்கிற தில்ல, மதிக்கிறதில்ல. பெரிய என் உறவு வட்டத்தைவிட்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமா விலகிட்டே வந்தேன். அதை `மாடர்ன் லைஃப் ஸ்டைல்'னு நான் நினைச்சேன். சமீபத்தில், என் தோழி ஒருத்தியோட வீட்டு கிரகப்பிரவேச விழாவுக்குப் போயிருந்தேன். அவளோட மூன்று தலைமுறை உறவுகளோடும் அவ அரவணைப்பிலேயே இருந்ததோட, விழாவுக்கு அத்தனை பேரையும் வரவழைச்சிருந்தா. அவங்களோட சந்தோஷம், நல விசாரிப்புகள், கேலி, கிண்டல், உரிமை, கடமைனு விழாவே அமர்க்களப்பட்டுப் போனது.

‘உங்க தாத்தாவும் நானும் பெரியப்பா மகன் - சித்தப்பா மகன்’னு தாத்தா ஒருவர் பேரனுக்கு உறவு முறையை விளக்கிக்கொண்டிருக்க, ‘வாட்ஸ்அப்ல இருக்கியா? இனி லெட்ஸ் ஸ்டே இன் டச்!’னு ஒருவருக்கொருவர் அலைபேசி எண்கள் பரிமாறிட்டு இருந்தாங்க இந்தத் தலைமுறை இளைஞர்களும், இளம் பெண்களும்!

‘நீ மெக்கானிக்கல் இன்ஜீனியரிங் முடிச்சிருக்கேனு ஏன்ப்பா எங்கிட்ட சொல்லல? நான் ஆட்டோ மொபைல் கம்பெனி ஹெச்.ஆர்ல இருக்கேன். உன் ரெஸ்யூம் ஃபார்வேர்டு பண்ணு!’னு தன் தூரத்து தங்கையோட மகனுக்கு வேலையை உறுதிசெய்துட்டு இருந்தார் ஒருத்தர்.

‘நாம தாயில்லாப் பொண்ணாச்சேனு எல்லாம் கவலைப்படாதே. உன் டெலிவரி அப்போ சித்தி ஹெல்ப்புக்கு வர்றேன். பெயின் வந்ததும் எனக்கும் ஒரு போன் பண்ணிடு!’னு வளைகாப்பு முடிந்திருந்த ஒரு இளம் பெண்ணோட கைபிடித்துச் சொல்லிட்டிருந்தார் ஒரு பெண்மணி.

இப்படி எல்லா வகையிலும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் பலமா இருக்கக்கூடிய உறவுச் சங்கிலியை நான் தொலைத்ததை உணர வெச்சது அந்த விழா. இப்போ என் சொந்தங்களோட கான்டாக்ட் நம்பர் எல்லாம் சேகரிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கேன்’’ - நீண்ட கடிதம் அனுப்பியிருந்தார் சென்னை வாசகி ஒருவர்.

இந்த அவசர உலகத்தில், பரபரப்பான வேலைச் சூழலில் சொந்தங்களை எல்லாம் அரவணைத்துச் செல்ல பலருக்கும் நேரமிருப்பதில்லை என்பதை, உறவுகளைத் தொலைப்பதற்கான காரணமாக ஏற்க முடியாது. திருமண அழைப்பிதழ் தந்த உறவினர் வீட்டுக் கல்யாணத்துக்குச் செல்ல முடியவில்லை... வெளியூர் பயணம், அலுவலக மீட்டிங், பிள்ளைகளின் டேர்ம் எக்ஸாம் என்று பல காரணங்கள். சரி.

ஆனால், திருமணம் முடிந்த பின்னும்கூட ஒரு வார இறுதி நாளில் அவர்கள் வீட்டுக்குச் சென்று, திருமணத்துக்கு வர இயலாத நிலையைச் சொல்லி, உறவைப் பலப்படுத்தும் வாய்ப்பை ஏன் பலரும் முன்னெடுப்பதில்லை?
அட்லீஸ்ட், ‘கல்யாணம் நல்லபடியா முடிஞ்சதா?! ஸாரி, வர முடியலை. நிச்சயம் அடுத்த முறை ஊருக்கு வரும்போது வீட்டுக்கு வந்து பார்க்கிறோம்!’ என்ற தொலைபேசி விசாரிப்பைக்கூட செய்வதில்லை. ‘அதுக்கெல்லாம் நேரமில்ல’, ‘மெட்ரோ லைஃப்ல நாங்களே பரபரனு ஓடிட்டிருக்கோம்’, ‘வேலை டென்ஷன்ல கல்யாணம் மறந்தே போச்சு’ - இவையெல்லாம் சப்பைக் காரணங்கள்.

உண்மையான காரணம், அந்த உறவைப் பேணுவதில் ஆழ்மனதில் பிடிப்பு இல்லை. ‘அப்பாவோட தாய்மாமன் பையன். இனி, இந்த சொந்தத்தை எல்லாம் கன்டின்யூ பண்ண முடியுமா? கன்டின்யூ பண்ணணுமா என்ன?’ என்று கேட்கலாம் பலர்.

இங்கு ஒரு பெரிய உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும். சமூக வலைதளங்களில், முன் பின் தெரியாத, முகம் தெரியாத நபர்களுடன் எல்லாம் நாள் தவறாத தொடர்பில் இருப்பதும், நெதர்லாந்தில் இருக்கும் ஒரு நண்பன்/தோழிக்கு பிறந்த நாள் வாழ்த்து அனுப்புவதும், வெளிமாநிலத்தில் இருக்கும் ஒரு தமிழனுக்கு உதவி என்றதும், ‘நம்மாளு’ என்று ரத்தம் துடிக்க இணையப் புரட்சியில் இறங்குவதும், ‘ஃப்ரெண்ட் ஆஃப் ஃப்ரெண்ட்’ என்று அறிமுகமான ஒருவருடன் உயிர் நட்பு வளர்ப்பதும் என... யார் யாருடனோ இணைய முடிகிறது இந்தத் தலைமுறைக்கு. ஆனால், உறவுகளைத் தொடரமுடியவில்லை என்பது எவ்வளவு முரண்?! வேர்களை அறுத்துக்கொண்டு, கிளைகள் பரப்ப துடிக்கிற இம்மனநிலையை என்னவென்று சொல்வது?

சமூக வலைதளங்களின் வெற்றிக்கு அடிப்படை என்ன என்று தெரியுமா?! சொந்தங்கள் ஒன்றுகூடி பேசி மகிழும் வீட்டு விசேஷங்கள்தான். கல்யாணத்தில், காதுகுத்தில், சடங்கில், ஊர்த் திருவிழாவில் என அடிக்கடி உறவுகள் அனைத்தும் ஓரிடத்தில் கூடி, பேசி, சிரித்து, அழுது, கோபம்கொண்டு, விருந்து உண்டு, கலைந்து சென்ற நம் முந்தைய தலைமுறையினரின் சந்தோஷம் இந்தத் தலைமுறைக்குக் கிடைக்கவில்லை. உறவினர் விசேஷங்களையும், ஊர்த் திருவிழாவையும் ‘மாடர்ன் வாழ்வில்’ தவிர்த்ததால்... கூடி மகிழ, பேசிச் சிரிக்க வழியற்றுப் போன இந்தத் தலைமுறை, இணைய வீதியெங்கும் ஜனத்திரள் பார்க்க, உற்சாகமாகிப் போனது. யார் யாரிடமோ அறிமுகமாக, பேச, சிரிக்க, கோபம்கொள்ள, வம்பு வளர்க்க, வெளியேற என... பொழுதுபோக்கித் திரிகிறது.

அதில் தன் சந்தோஷம் இருப்பதாக நம்புகிறது. எனவே, பிள்ளைகளை ஆபத்துகள் நிறைந்த இணைய வெளியில் இருந்து உறவு வட்டத்துக்கு மடை மாற்றுங்கள். அதற்கு, ‘உறவுகள் வேண்டும்’ என்ற உணர்வு முதலில் வர வேண்டும்.
‘எதுக்கு உறவு? பொறாமை, பகை, புறணி பேசுறதுன்னு... ரொம்ப வெறுத்துட்டேன்!’ என்ற அனுபவம் சிலருக்கு இருக்கலாம்.

உறவுகள் அனைத்துமே அப்படி அல்ல. அது தனி மனித குணத்தின் வெளிப்பாடு. நல்லது, தீயது எங்கும், எதிலும் உண்டு என்பது போல, உறவுகளிலும் நல்லவர்கள், தீயவர்கள், குணம் கெட்டவர்கள் இருப்பார்கள்தானே? அதற்காக ஒட்டுமொத்த உறவுகளும் வேண்டாம் என்று விலக்கத் தேவையில்லை.
‘உங்கப்பாதான் தகப்பன் ஸ்தானத்துல இருந்து என் கல்யாண வேலைகள் எல்லாம் செஞ்சாரு. நீ எங்கே இருக்க, எத்தனை பிள்ளைங்க?’ என்று கண்கள் மல்க விசாரித்து, ‘எங்க இருந்தாலும் நல்லா இருக்கணும்!’ என்று உளமாற வாழ்த்தும் ஓர் அத்தையின் ஆசீர்வாதம், உலகின் மிகத் தூய்மையான அன்பு. ‘நல்லது கெட்டதுனா கூப்பிடுடா... ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் ஒத்தாசையா இருக்கணும்!’ என்று உரிமையும், கடமையுமாகப் பேசும் சித்தப்பாவின் பிரியத்தை, சித்தியின் சிடுசிடுப்பை சகித்துக்கொண்டாவது சுவீகரிக்கத்தான் வேண்டும்.

உங்களுக்கு ஒரு பிரச்னை எனில், உங்களுக்கு முன்பாகவே, ‘எங்க அண்ணனை பேசினது யாருடா..?’ என்று கோபம் கக்கிச் செல்லும் தம்பியுடையோனாக இருப்பதன் பலத்துக்கு இணை இல்லை.

வீடு, பேங்க் பேலன்ஸ், போர்டிகோவில் பெரிய கார், ஆடம்பர வாழ்க்கை என எல்லாம் இருந்தும், உறவுகள் இல்லை எனில், ஒருநாள் இல்லையென்றால் ஒருநாள் அந்த பலவீனத்தை உணரத்தான் வேண்டும். ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். உறவுகளுக்கு எப்போதும் முற்றுப்புள்ளி வேண்டாம். அது ஓர் அழகிய தொடர்கதை!

உறவுகளைப் பரிசளியுங்கள்... அடுத்த சந்ததிக்கு!

குழந்தைகளை உறவினர் விழா, விசேஷங்களுக்கு, ஊர்த் திருவிழா வுக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள். அங்கு உறவினர்கள் அனைவரையும் அறிமுகப்படுத்துங்கள். அவர்களுட னான உங்களின் பால்ய வயது நினைவுகளைப் பிள்ளைகளுடன் பகிருங்கள். அவர்கள் உங்கள் வாழ்வில் முக்கியமானவர்கள் என்பதை குழந்தைகளுக்கு உணர்த்துங்கள்.

‘உங்க அத்தை இருக்காளே... பொறாமை பிடிச்சவ...’ என்று நெகட்டிவாக எந்த உறவுகளையும் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லிக் கொடுக் காதீர்கள். அவர்களைப் பற்றி எதுவும் சொல்லாமலே விட்டுவிடலாம். ‘உங்க அப்பா வீட்டு சொந்தம் இருக்காங் களே...’ என்று உறவுகள் என்றாலே உளம் வெறுக்கும் அளவுக்கு குழந்தைகளிடம் எதையும் பேசாதீர்கள்.

உங்கள் வீட்டு இளம் பிள்ளைகளை யும், உறவினர் வீட்டு இளம் பிள்ளைகளையும் பரஸ்பரம் அறிமுகப்படுத்தி, இணைய யுகத்தில் உறவைப் புதுப் பித்துக்கொள்ளவும், தொடர்ந்து செழிக்க வைக்கவும் வழி ஏற்படுத்திக் கொடுங்கள்.

மாமன் முறை என்றால் செய்ய வேண்டிய கடமைகள் என்ன, அத்தை முறை என்றால் செய்ய வேண்டிய சடங்குகள் என்ன என்பது பற்றி அவர்களுக்கு கற்றுக்கொடுங்கள். நாளை உங்கள் மகனும், மகளும் ஒருவருக்கொருவர் அந்த முறை செய்ய வேண்டியவர்களே என்பதையும் சேர்த்துச் சொல்லி குழந்தைகளை வளர்த்தெடுங்கள்.

‘ஃப்ரெண்ட்ஸ் போதும் நமக்கு, ரிலேட்டிவ்ஸ் எல்லாம் வேணாம்’ என்று இன்று பல நகரத்துக் குடும்பங்களில் ஊறிக்கிடக்கும் மனநிலையை மாற்றுங் கள்; உறவுகள் பேணுங்கள்!

நவபாஷாணம்

நவம் என்றால் ஒன்பது ஆகும். பாஷாணம் என்றால் விஷம் என்று பொருள். நவ பாஷாணம் என்பது ஒன்பது வகையான விஷங்களை சித்த்ர்கள் முறைப்படி கட்டுவதாகும்.

பாஷாணங்களில் மொத்தம் 64 வகைகள் உள்ளன.இதில் நீலி என்றொரு வகையும் உண்டு.நீலி மற்ற 63 பாஷாணங்களை செயலிழக்க கூடியதாகும்.

ஒன்பது வகையான பாஷாணக்களுக்கும் தனித்தனியாக வேதியல்,இயற்பியல் பண்புண்டு.அதை சித்தரியல் முறைப்படி அணுக்களை பிரித்து மீண்டும் சேர்ப்பதை நவபாஷாணம் கட்டுதல் என்பார்கள்.ஒன்பது பஷாணங்கள் என்னவென்றால்..,

1.சாதிலிங்கம்.
2.மனோசிலை
3.காந்தம்
4.காரம்
5.கந்தகம்
6.பூரம்
7.வெள்ளை பாஷாணம்
8.கௌரி பாஷாணம்
9.தொட்டி பாஷாணம்

இந்த நவ பாஷாணத்தின் தனமையில் நவகிரகங்களின் குணங்கள் ஒத்துள்ளன.நவபாஷாண கட்டு என்பது சித்தர்களுக்கு மட்டுமே ச்த்தியமான விஷயமாகும்.நவபாஷாணத்தால் உருவாக்கப்படும் தெய்வ சிலைகள்,நவக்கிரகங்களின் சக்தியை பெற்றுவிடுகிறது என்பது நம்பிக்கையாகும்.

தமிழ் நாட்டில் மூன்று இடங்களில் நவபாஷாண சிலைகள் உள்ளன.பழனி மலைக்கோவில்,கொடைகானல் அருகே உள்ள பூம்பாறை,குழந்தை வேலப்பர் கோயில்.மற்றொன்று தேவிப்பட்டினத்தில் அமைந்துள்ளது,இதில் இரண்டு போகர் உருவாக்கியவை.தேவிப்பட்டிணத்தில் உள்ளவை யார் உருவாக்கியவை என தெரியவில்லை.

நவபாஷாணங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு கிரகத்தின் சுபாவ த்தை உடையது; நவபாஷாணங்களால் உருவான சுவாமி சிலையை வழி படுபவர்களுக்கு நவக்கிரகங்களால் ஏற்படும் சிரமங்கள் நீங்கும். பழனிமலை தண்டாயுதபாணியை வழிபடுபவர்கள் நவக்கிரகங்களை ஒருங்கே வழிபடுவதாக அர்த்தம். இதை உணர்ந்தே போகர் பழனி மலையில் நவபாஷாணமுருகர் சிலையை உருவாக்கினார். இந்த சிலைக்கு அபிஷேகம் செய்து அந்த அபிஷேக தீர்த்தத்தை அருந்தினால் / சாப்பிட்டால் தீராத நோய் எதுவாக இருந் தாலும் தீர்ந்துவிடும்..

Network czar- Subhash Chandra

Kaveree Bamzai   Wednesday, January 20, 2016

Subhash Chandra.

There isn't a business opportunity Subhash Chandra has known of that he doesn't want to excel in. A serial entrepreneur, he has, at various times, been a rice exporter, a packaging company owner, creator of entertainment hub Esselworld, owner of India's first privately owned entertainment channel, partner of Rupert Murdoch, then rival (we still meet, he says), friend of politicians across the spectrum, and failed promoter of the Indian Cricket League ("I haven't given up on it," he says. "Read the Justice Lodha report.").

Sitting arms crossed on a sofa in his office space in the middle of a prime piece of real estate in central Delhi, the 65-year-old exudes a calm that, he says, is hard won. "I was always curious about what is our destiny as human beings, what is our journey. Vipassana is a technique that is helping me move towards the truth. Pehle toh haath bhi uth jata tha, thappad maar deta tha (I would even raise my hand)."
Just as hard won are his maxims for how to succeed in business. People who succeed are not necessarily the smartest or the most intelligent. They are the ones who adapt to change, he says; they are leaders by virtue of being ordinary people with extraordinary determination; and they don't fight failure, just move on to new things.
That's the philosophy that flows through his career, which has seen confrontations with prime ministers, power brokers and self-proclaimed godmen. His memoir, The Z Factor, is full of newsbreaks, as it should be given his obsession with the media.
His decisions have sometimes cost him friendships (when he chose to run a story from his friend Mukesh Patel, it cost him his relationship with the Ambanis), sometimes money, and in the case of the 2012 FIR against Zee News by Naveen Jindal, his reputation ("This was an unjust act by the UPA. In response, I supported Narendra Modi's campaign for prime ministership.") "My biggest mistake was letting people take me for granted, but if I had to do it again, I would,'' he says.
EXCERPTS
I meet Mrs Gandhi and almost pee in my pants

I used to meet Dhirendra Brahmachari twice or thrice a week just to keep the relationship going. He was usually surrounded by five to six young women. I was not surprised because he had a magnetic personality. Women found him very attractive. He would wear a dhoti all through the year, even in the cold winters.
Dhirendra Brahmachari was a regular at Indira Gandhi
Dhirendra Brahmachari was a regular at Indira Gandhi's public engagements
While he helped me with the rice deal, it would also lead to his downfall. He fell in the esteem of the Gandhi family because of his role in the rice trade with the USSR. Apart from me, barely two or three people knew the real reason for Brahmachari's fall from grace with the Gandhis.
It happened thus: The contract for 1983 was to be decided in December 1982. Now Brahmachari sent instructions that all the future export of rice would be done by his own newly formed company. He also told Dhar about this.
I was told that I would not get the contract any longer. This was despite the fact that he had taken an advance of Rs 2 crore from me towards profits for next year's contract. I asked that the advance be returned to me. He refused to give it back. He thought I had earned more than I deserved.
I had no choice but to keep quiet. But one day Vijay Dhar called me for a meeting, and asked, "What has happened between you and Brahmachariji?" I could figure out that he had heard about Swamiji's decision to start rice export himself.
Those days there were two groups close to the Gandhi family. There was a group known as the "Kashmiri group", which included M.L. Fotedar, Arun Nehru and Vijay Dhar. The other group included R.K. Dhawan, Dhirendra Brahmachari and some others. Both groups were rivals and wanted to corner power and contracts. I told Dhar about Swamiji's decision to export rice through his own company. And also that he had decided not to return my advance for the year's export order. "How much money have you paid him so far," Dhar asked. I sincerely revealed the number to Dhar as he was the key link between Rajiv Gandhi and me.
Dhar asked me to wait in his office and went to Rajiv's room next door. Rajivji came back with him and began to ask me a lot of questions. I had to reply to all of them. Somewhere at the back of my mind I knew that I was getting into a bigger mess. It appeared to me that Swamiji had given them a wrong picture about our profit sharing deal.
But now I was worried, "I don't want to get into a fight, sir." I told Rajivji. "You are powerful people and in such a conflict between big personalities, a person of my stature will get crushed as if I never existed. If you can help me get my money back I would be grateful. But if you can't, that too is fine. I will assume that this was not in my destiny."
Rajivji took my plea seriously. He assured me about my future. "But you have to come and say everything to someone I have in mind," he said.
I guessed that it had to be Mrs Gandhi. Who else could it be? The prospect of facing Indira Gandhi terrified me even more. "Please don't involve me in this," I pleaded. I had never really met Indira Gandhi on a one-on-one basis. I had just seen her at their house when she was out of power. She wouldn't even recognise me, I thought.
A few days later I was asked to reach Prime Minister Indira Gandhi's residence at Safdarjung Road at 9 p.m. Before leaving home, I told my family that I might not return at all that night.
That's how terrified I was. I had no idea what would happen next. I asked Jawahar (Goel, his brother) to book me on a London flight the same night. I told him that I might have to leave India that night if there was trouble.
I was a 32-year-old trader from a small town. And I was at the centre of a fight between two powerful groups around the ruling family of the country. I said to myself, "these elephants are fighting and you will be crushed in their tussle".
On the appointed day, I reached the prime minister's residence by 9 p.m. and was asked to wait. Indira Gandhi was supposed to fly to Europe later that evening. I waited for half an hour, then another hour passed. Two hours passed. The wait was even more terrifying. It was a December night and fairly cold. Finally, I was summoned inside the room around 11.15 p.m.
Sitting in the room were Indira Gandhi, Rajiv and Dhirendra Brahma-chari. This was 1982. Rajiv was not in the government but was general secretary of the ruling Congress party.
There was silence for a few seconds. They looked at me very closely. I almost peed in my pants.
"How much money have you paid Swamiji in total?" asked Indira Gandhi.
I told her the figure.
Swamiji's eyes were blazing. He was looking at me with deep hatred and anger.
I was asked two or three questions and then I was allowed to leave the room. As I was leaving, Rajivji asked me to wait in the other room.
He came out after an hour and said, "Congratulations, now go and relax." That's all.
I reached my Punjabi Bagh home by 1.30 a.m. and hit the bottle. I was too nervous to sleep.
From that day onwards, Swamiji's downfall began. The Gandhi family did not trust him completely after that.
We made huge profits of many crores on this trade, which I conducted from 1981 to 1984. This came to an end around 1984 when I was told that there was a lot of pressure from various quarters on Rajiv Gandhi to recommend some other person for such contracts. Vijay Dhar called me and said that there was too much pressure to give this contract to a Delhi-based businessman close to the Congress party. I told Dhar, "Bhai Sahib, it is fine by me, I have made enough money." I thanked him profusely. I did not try to hold on to the contract or try to persuade Dhar otherwise. I must concede that the Gandhis were magnanimous and still recommended me for one half of the contract. The other half went to the businessman from Delhi. That was the last year I got the rice contract.
Families such as those of the Delhi businessman and Amitabh Bachchan were close to the Gandhis. I think they were good to me because of my small but insignificant help when they were out of power. The Gandhi family had an important trait. They never forgot people who helped them, especially when they were not in power. They remembered the small help I had extended during their difficult days. Rajiv knew about my assistance to Sanjay through Tripathi. I learnt to ensure that I kept my relationship with people irrespective of their position.
The contract stayed with us for four years and we made a lot of money. The first two years we shared the profits with Dhirendra Brahmachari and the next two years with Sitaram Kesri, who was a treasurer of the Congress party. The last couple of times I was asked to deliver the money at Arun Nehru's house. But I never met Arun Nehru; Vijay Dhar remained my key contact.
Many years later, after Rajiv was assassinated, I was told that the Gandhi family believed that much of the profits from the rice trade were siphoned away by Arun Nehru.
I managed to keep the contract partly because nobody knew about Rajivji's support for me. For the first few years, even my brothers did not know that Rajiv was my supporter. In fact, I did not mention Rajiv's name to anyone till 1999-2000, many years after he had passed away.
During the period I was doing business with the USSR, I also became a messenger for requests for meetings between Rajiv Gandhi and the Soviets. I would call Vincent George or the other secretary, Madhavan, to organise the meeting. The code name we had for Rajiv with the Soviets was White Trousers. The Soviet trade representative would pass messages to meet him through me. They wanted to maintain a distance in public. Rajiv and the Soviets trusted me because I was discreet.
After that late-night meeting at Indira Gandhi's residence, I came a bit closer to the family. I could visit them if I wanted.
One day Dhar called me with another offer. He wanted to make me an agent for a bigger deal. I asked him what it was. He said it was to import arms for the defence services. I considered it for a while but declined. I couldn't sleep for three days after this offer. I did not want to be a maut ka saudagar (merchant of death). Eventually, Win Chadha was appointed an agent for the deal. The rest, of course, is known to everyone.
Dhirendra Brahmachari's situation worsened after Indira Gandhi's death. He had fallen on hard times in the last years of his life. I gave him Rs 50,000 a month as support from 1993 till his death in 1995. I had made crores of rupees with his support. It was the least I could do when he was down.
When the Narasimha Rao government raided me
My profile and reputation in the government changed after the news bulletin started airing on Zee TV. I said to myself, "Subhash, this box has given you a different profile. You should not think that you have created the Zee network. Rather you should think that the Zee network has created a new you." It was important to remain grounded despite the fame.
We did manage some early innovation that media set the stage for channels that were launched later. We started a weekly programme called Humarey PMji. A camera van would go to different places to allow citizens to record their message for the prime minister in two minutes.
P.V. Narasimha Rao
During the same period, general elections were announced. We mentioned the likely winners. But it was a mixed bag and the majority were not from the Congress. This ruffled feathers in the Prime Minister's Office. Narasimha Rao would himself tell me, once the dust had settled, that Matang Singh, his minister in the PMO, had told him that Zee was running a campaign against the Congress party.
I was in London those days. I had to remain abroad for some more weeks that year to maintain my NRI status. These news reports created a lot of tension for my brothers and many senior Zee executives. Around the same time, our entertainment channel committed a blunder during the New Year's eve special programming, by airing a spoof of Prime Minister Rao and his so-called guru Chandraswami.
I called Prime Minister Rao from London. "Sir, there is a big blunder that has occurred on Zee TV," I said.
"What happened? I don't know anything," Rao said.
"Sir, there was a spoof on you that went on air. It was done by a young producer who we have removed. I don't know what else to do now apart from sacking the producer," I said.
"No no, Subhashji, it's OK. You have explained the skit to me. And we should laugh it out. However, we Indians don't know how to laugh at ourselves," Rao said. This was not the end of the issue, though.
Within a week of the airing of the spoof, we were raided by Enforcement Directorate (ED) officials who accused us of foreign exchange violations.
In the ensuing elections, the Congress lost. There were many reasons for the loss, including the demolition of the Babri Masjid. Our show had captured the election trends accurately. Rao met me after the elections and almost cried: "I wish I had paid attention to the reports."
"If you had believed us, you may have returned as PM," I told him. Rao agreed.
How I managed to clip Murdoch's DTH wings
"What do you have to do with DTH, that's my domain," Rupert Murdoch almost scolded me. I kept quiet. I did not agree with his view that DTH was his monopoly in the world. He might have control of it in the UK market, but he could not claim rights over India. His refusal did not deter me from my plan to get into the DTH business. I began looking for other options and possible new partners for starting DTH in India. I went to Malaysia in 1997 and met Ananda Krishnan, promoter of Astro Satellite. Krishnan's parents were Tamils from Sri Lankan. As such, he could also claim to be a person of Indian origin. He had launched a satellite and was in the process of launching DTH operations in East Asia. I asked him if we could partner him to launch DTH in India. He refused. "No, I can't do it with you. I will want to do it with the Government of India or on my own. I have a lot of relationships in India and I can work alone." He already had three or four transponders with an Indian footprint.
Krishnan then apparently used his influence with the then Indian prime minister, Narasimha Rao. He worked through the Malaysian government to meet Rao during the latter's visit to Kuala Lumpur. Krishnan also got in touch with the Indian Space Research Organisation (ISRO) as it was a key body that controlled satellite policy in India. Krishnan managed to sign an MoU with the Government of India, through ISRO.
We decided to take on both Krishnan and Murdoch. My team and I began meeting policy-makers and ministry officials to educate them about DTH operations. I told them that no country allowed foreign ownership beyond a minority stake in such ventures. The reason was that there was no filter between the DTH broadcasts and consumers. DTH could not be controlled by the government. This had scope for misuse.
By now I.K. Gujral had taken over as prime minister. All efforts were being made by the global players to convince the Gujral government about the need for DTH in India. Some domestic TV industry players and modern-day turncoats also began lobbying for foreign DTH players in India. These were similar to Indian rulers who had helped the British establish their rule in India. I believe that Gujral was persuaded by a prominent TV production house owner, who later became a broadcaster, to allow Murdoch to launch DTH operations. This producer was already selling content to Star channels.
While Gujral began to be convinced about foreign DTH, the information and broadcasting minister, Jaipal Reddy, was not so sure. He checked and found out that the Telegraph Act did not allow such services. The law was not clear on DTH services because it was a new technology.
He consulted the then Cabinet secretary, TSR Subramanian, and decided to issue a notification clarifying the issue and to remove any doubt about the status of DTH. The notification disallowed DTH services without proper permission or license. The issuance of license was not possible as the legislation on DTH was being considered by the government. Until the bill was prepared and enacted into law by Parliament, DTH would not be allowed into India. The foreign players went to Gujral and informed him about the impending notification. Gujral was livid with his Cabinet secretary. "Are you the prime minister or I am? What are you doing?" he shouted at the Cabinet secretary.
Subramanian replied politely, "Sir you are the prime minister, but there is a Cabinet resolution prohibiting DTH that is still valid. If you want to allow it, it can only be approved by the Cabinet. Hence we will have to call a Cabinet meeting and ask it to reverse the existing resolution by passing a new one."
This stumped Gujral. He did not have the courage now to reverse it.
RSS's Rajju Bhaiya stymies foreign investment in TV
News Corp and other foreign groups began lobbying for an increase in foreign holdings in media companies. In television, cable and programme production, 26 per cent to 49 per cent foreign holding was on the anvil. But the foreign companies wanted 74 per cent to 100 per cent.
We met all the stakeholders in India-the political class, the executive, the corporates and civil society. The idea was to make them aware of foreign ownership restrictions in other countries. We were giving special attention to the visual medium since it could reach even the illiterate population. The newspapers could be read only by a small percentage of the population that was literate.
By 1998-99, News Corp had violated the shareholders' agreement in terms of Hindi programming and seemed to want to take Zee over. I had to counter it by reaching out to key institutions and people-leaders in corporate India, policy makers, media owners and influential people-and telling them what was happening.
I met RSS chief Rajju Bhaiya in Nagpur. He did not understand much and asked me to meet the second-in-command, K.S. Sudharshan. In a meeting lasting four to five hours at RSS's Jhandewalan office in Delhi, I explained the issue to him. He took notes of everything. I think that they convinced the Vajpayee government to limit FDI in media.
Sushma Swaraj meets Murdoch
The Vajpayee government was in power while we were negotiating Star's exit. Somehow, the government came to know what was happening. In one section of the government, panic bells started to ring. Some people in the government and the BJP felt that if Star exited/merged with us, the Zee Group and I would become too powerful. Our detractors were prominent business group(s). They were trying to persuade the government to stop the deal between Zee and News Corp, and they succeeded in their aim.
Atal Bihari Vajpayee
I got a call from Murdoch, who said, "You don't seem to have good relations with the Indian government." He then told me that Sushma Swaraj had met him in New York and told him that the Indian government was not in favour of the Star-Zee deal. She had apparently promised support to News Corp for their businesses in India.
I was informed by a credible friend in the Vajpayee government that while the official reason for Swaraj going to New York was to attend the UN general assembly, meeting Murdoch was also an important objective of the trip.
No surprise then that Star TV decided to oblige the Vajpayee government and stayed on in India. I don't know why Swaraj was made to do this. Though I knew who was plotting against me, I could not understand why the Vajpayee government felt threatened by me.

thanks to  http://indiatoday.intoday.in/story/network-czar-zee-tv-promoter-subhash-chandra-esselworld/1/575662.html

Briton in Kolkata for non-chemo therapy. Homeo cancer cure

Kolkata: Toxic side-effects of chemotherapy have increasingly been driving patients and doctors towards alternative treatment for cancer. Patients from Europe and the Middle-East are often seeking such therapies in Kolkata.

This week, a British citizen of Polish origin arrived at a city hospital to undergo Psorinum therapy -a method that rejuvenates the immune system to destroy cancer cells, bypassing the harmful toxic side-effects of conventional chemotherapy. Doctors believe he can improve substantially.

Wlodzimierz Odrzywolek, a 45-year-old resident of Brighton in UK, refused chemotherapy after being told by doctors at the Royal Sussex County Hospital that his treatment will not be curative. A lung cancer patient, he decided to explore alternative therapy after learning about the significant side-effects of conventional treatment.

A language teacher who helps migrants adopt the local culture, Odrzywolek logged on to the Internet after consulting his family and friends, to search for safer therapies that might increase his chances of survival. He eventually zeroed in on Psorinum therapy offered by Aradeep Chatterjee at Kolkata's Critical Cancer Research Centre.

"I did a lot of research on the Internet and found Psorinum therapy to be encouraging. After studying the result of the therapy on the website of the American Society of Clinical Oncology and talking to Chatterjee, I strongly felt that there was hope for me. So, I decided to come to Kolkata to get the best care through the best hands", Odrzywolek said.

Odrzywolek added that even though the general perception was that the best cancer treatment was available only in USA, a growing number of patients was now seeking to avoid chemotherapy. "It's now well established that it doesn't expand your life-span, but affects the quality of life. I believe in Psorinum therapy and that it is the best option for patients like me," he said.

Odrzywolek could be right believes Aradeep Chatterjee, principal investigator at Critical Cancer Research Centre. "Since he has not undergone either chemotherapy or radiotherapy, he stands a reasonable chance of responding well to the treatment. Unlike chemotherapy which lowers immunity, Psorinum boosts the immune system and raises the haemoglobin and platelet counts. It will not affect his liver or kidneys either. So, Odrzywolek will lead an active and reasonably healthy life while he goes through the therapy," explained Chatterjee.

ஸ்ரீராம ஜெயம் எழுத ஆசையா? அணைப்பட்டியில் ஆரம்பியுங்க!

ஆஞ்சநேயருக்குரிய தாரக மந்திரம் ஸ்ரீ ராம ஜெயம். இந்த மந்திரத்தை உச்சரித்தால் அவர் மனம் மகிழ்ந்து பக்தர்கள் கேட்கும் வரங்களைத் தருவார். இந்த மந்திரத்தை தினமும் சொல்லவோ, எழுதவோ விரும்புவோர் திண்டுக்கல் மாவட்டம் நிலக்கோட்டை அருகிலுள்ள மேட்டுப்பட்டி அணைப்பட்டி வீர ஆஞ்சநேயரை வணங்கி எழுத துவங்கலாம். இதனால் எடுத்த செயல்கள் வெற்றியடையும் என்பது நம்பிக்கை.
 

தல வரலாறு:  300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அம்மையநாயக்கனூர் ஜமீன்தார் காமயசாமியின் கனவில் தோன்றிய வீர ஆஞ்சநேயர், தான் வேகவதி ஆற்றின் (வைகையின் புராணப்பெயர்) தென்கரையில் ஒரு தாழம்பூ புதருக்குள் இருப்பதாகவும், தனக்கு கோவில் அமைத்து வழிபடும்படியும் கூறினார். அதன்படி புதரை சுத்தம் செய்த போது சிறிய பாறை தென்பட்டது. அதை தோண்டி எடுக்க முயன்றும் முடியவில்லை.
அந்தப் பாறையே ஆஞ்சநேயர் சிலை போல் மாறியது. பின்னர் அந்த இடத்தில் கோவில் அமைத்து வழிபாடு நடத்தப்பட்டது. இதனால் இது சுயம்பு ஆஞ்சநேயர் என்றும் போற்றப்படுகிறது. மாவீரனான பீமனால் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டதால் "வீர ஆஞ்சநேயர்' என்று பெயர் சூட்டப்பட்டது.

ஸ்ரீராம ஜெயம் துவக்கம்: ஸ்ரீராம ஜெயத்தை முதன் முதலாக எழுத விரும்பும் பக்தர்கள், அனுமன் ஜெயந்தியன்றும், புதன் மற்றும் சனிக்கிழமைகளிலும் இந்தக் கோவிலுக்கு வந்து மந்திரம் எழுதத் தொடங்கலாம். இதனால் பீமனைப் போல் வீரம், தர்மரைப் போல் நல்ல புத்தி, அர்ஜுனன் போல் கலங்காத மனம், சகாதேவன் போல் புத்தி சாதுர்யம், நகுலன் போல் உடல் பலம் ஆகியவற்றை பெறலாம். பணிமாற்றம், இடமாற்றம் விரும்புபவர்கள் இவரை வணங்கினால் நல்ல பலன் உண்டு.

கிரக தோஷ நிவர்த்தி: இங்கு நவக்கிரக பீடம் ஒன்று உள்ளது. கிரக தோஷம் உள்ளவர்கள் ஆஞ்சநேயரை வழிபட்டு விநாயகர், நாகர், சப்த கன்னிகள், கருப்பணசாமி தனித்தனி சன்னிதிகளில் அருள்பாலிக்கின்றனர். 

இருப்பிடம்: மதுரையில் இருந்து 50 கி.மீ., தூரத்திலும், திண்டுக்கல்லில் இருந்து 33 கி.மீ., தூரத்திலும் நிலக்கோட்டை. இங்கிருந்து 12 கி.மீ., தூரத்தில் அணைப்பட்டி (மேட்டுப்பட்டி) ஆஞ்சநேயர் கோவில்.
திறக்கும் நேரம்: காலை 6.00-மாலை 6.00 மணி. அலைபேசி: 97860 40907

How India celebrates the first festival of the year

Seema Mattoo | TNN | Jan 14, 2016, 12.24PM IST
HIGHLIGHTS
• Makar Sankranti, biggest festival in India
• It marks the onset of spring season and the new harvest, bringing the winter season to an end.
• It can also be called as the the Indian Thanksgiving
The country is all set to celebrate Makar Sankranti, one of the biggest festival in India, which is dedicated to the Sun God.
It marks the onset of spring season and the new harvest, bringing the winter season to an end. It can also be called as the the Indian Thanksgiving, celebrated amdist much fervour and fun-filled activities like kite flying, a dip in the holy water, singing and dancing while sharing sweets made of rice, sesame seeds and jaggery. Offering sweets to friends and relatives symbolises a well-being prayer for all -both in action and deeds. The festival is celebrated in various regions in different ways -as the food, customs and celebration vary from region to region.

MAHARASHTRA For Sankranti, married Maharashtrian women organise haldi-kumkum ceremonies at home where sweets and gifts are exchanged. The traditional food items are til gul, which are small sugar balls and tilache laddoo made of sesame seeds and jaggery .Some also make gulaachi poli, which are round thick Indian bread using a stuffing of sesame seeds and jaggery and served with a dollop of fresh ghee.

BIHAR-JHARKHAND Here the traditional name for the festival is Sakraat or Khichdi. It gets this name from the khichdi dish, which is made in a very rich and elaborate manner on this day.Dahi-chuda with red pumpkin bhajiyas and til laddoos are made for breakfast, while in the evening, a special khichdi made of rice is relished along with papad, ghee and pickle.

PUNJAB Popular as Lohri, a festival celebrated one day prior to Makar Sankranti, Punjabis sing and dance on traditional songs around a huge bonfire in which the prasad made of five ingredients -til, gajak, jaggery, peanuts and popcorn are offered and shared with others. Along with winter savouries, the traditional dinner of makki-diroti and sarson-da-saag is served with a variety of pakoras and dahi bhalle. For desserts, a spread of rice kheer and others sweets, including kurmure aur phuliyan ke laddoo (made from puffed rice and jaggery) are served.

KARNATAKA Known as the Suggi festival in Karnataka, homemade sweets are exchanged with others.On the platter is ellu unde made from black sesame seeds, ellu bella made from white sesame seeds, fried groundnuts, dry coconut, jaggery, sugar candy moulded in various shapes known as sakkare acchu, and a piece of sugarcane. These sweets along with bananas, sugarcane, red berries, haldi-kumkum and small gift items useful in everyday lives are often exchanged among women in Karnataka.

Andhra Pradesh The traditional food for the festival here includes rice cooked with sesame seeds; appalu, a sweet prepared from jaggery and rice, dapplam, a stew using seasonal vegetables like drumsticks, pumpkin and ariselu, a sweet made from rice powder, jaggery and coconut.

Assam Called Magh Bihu or Bhogali Bihu, Makar Sankranti celebrations last for nearly a week. For sweets, til pitha is made with black sesame seeds, while ghila pithas are fried rice flour balls sweetened with jaggery.

West BengalL Celebrated as Poush Sankranti, the traditional Bengali sweet delicacies are made with freshly harvested paddy and khejurer gur (palm jag gery), which is available in winter months only. Pitha or pithe, a home-made sweet, has an outer layer made of rice or S wheat flour and a inner filling of different ingredients, mostly coconut or khoya. Most common delicacies for the festival are patishap ta pitha, puli pitha, doodh puli and numerous other varieties of pithas and payeshkheerrice pudding.

Rajasthan In Rajasthan, which sees the International Kite festival being organised celebrates the festival with gusto. Sweets include the dry, brittle sweet gajak made from sesame seeds, peanuts and jaggery, wheat laddoos or wheat kheer.Others include sutarfeni which is a popular Jaipur sweet prepared with fibres of white flour, and varieties of ghewar.

Gujarat Known as Uttarayan, Gujaratis use the grain from the new harvest to cook Khichdo, a mixture of grains and pulses of wheat, moong, beans, chickpeas and gram dal on this day.Another Gujarati speciality is Undhiyu, a spicy mix of winter vegetables is also savoured on this day. In sweets, traditional sweets made on this day are til laddoos or sesame and peanut chikki.

Tamil Nadu Known as Surya Pongal, this is the day the farmers harvest paddy after performing puja to the Sun God. Sarkarai Pongal is made from fresh rice which is cooked in milk, jaggery and moong dal in a new mud pot. The Pongal is offered to the Gods on a banana leaf, along with sugarcane, grain, sweet potatoes and then it is distributed to everyone.

Are you wearing the wrong bra size? Find out

Jan 11, 2016, 12.00AM IST

Millions of women are risking aches, pains and saggy boobs
Finding the perfect bra can be about as easy for women as it is for men to undo one. A woman's boobs change size six times throughout her life and it's common to find the same girl coming up a different size in each store or label. That confusion can mean accurately estimating your own size is almost impossible. Some women use fitting room trial and error to get a look they like, while others book an appointment for a proper fitting from an expert. But despite the amount of options on offer, a staggering amount of women still wear the wrong size bra every day— and it could be doing you damage. To help women everywhere, we've taken a look at some stats to show estimation is no replacement for an accurate bra fitting... w
Style more important than size
Two-thirds of women wear the wrong bra size, a recent poll found. And of those, almost a third purchased their bra knowing it wasn't the right fit. A smaller cup size with an over-sized back size is the most common combination of errors according to a survey. w
When you are born determines your size
As unbelievable as it may sound, but your birth month also influences your boob size. For instance, those with birthdays in January, February and March are more likely to have bigger boobs — with an E cup average. But if you're born in April, that figure drops down to a B cup. Ds and DDs are the average for those born in June, July and November, while the rest of the months average a C.
Coffee can affect your size
Your choice of cuppa also apparently plays a part. Drinking coffee can actually make your boobs smaller, a study found. Just three a day is enough to make a difference. They reckon half of women have a specific gene, which links the two.
Health Issues
Women wearing the wrong size bra are risking nerve damage, poor posture and pains in their neck, shoulder and back and saggy boobs. —Daily Mirror

Ganesh under tree erase sins

சனி பகவானின் தண்டனையில் இருந்து தப்பிக்க – ஒரு சிறந்த பரிகாரம் !!!

ஏழுதலைமுறைக்கு முன் செய்த பாவங்களும்,இந்த தலைமுறையில் நீங்கள் செய்த பாவங்கள் அனைத்தும் தீருவதற்கு ஒரு மிகச் சிறந்த

பரிகாரம்.!!!

எவர் ஒருவர் செய்த பாவங்களும், அவருக்கு பூமெராங் ஆகி திரும்ப கிடைப்பது – அவருக்கு ஜாதகப்படி மோசமான தசா, புக்தி நடக்கும் காலங்களில். அல்லது அஷ்டமச் சனி, ஜென்ம சனி நடக்கும் காலங்களில் – சனி பகவான் , தயவு , தாட்சண்யமின்றி – கொடுமையாக தண்டிக்கிறார்.

கீழே கொடுக்கப் பட்டிருக்கிற விஷயம் – யாரும் சனியோட கடுமையால பாதிக்க படக்கூடாதுங் கிறதுக்காக ஒரு சித்தர் பரிந்துரைக்கும் மிக எளிய பரிகாரம்.

சனிக்கிழமையன்று பச்சரிசியை ஒரு கையில் அள்ளி அரிசியாக அல்லது அதை நன்கு பொடி செய்து சூரியநமஸ்காரம் செய்துவிட்டு,விநாயகப்பெருமானை மூன்று சுற்று சுற்றிவிட்டு அந்த அரிசியை விநாயகரைச்சுற்றிப்போட்டால்,அதை எறும்பு தூக்கிச் செல்லும்.அப்படித்தூக்கிச் சென்றாலே நமது பாவங்களில் பெரும்பாலானவை நம்மைவிட்டுப் போய்விடும்.

வன்னி மரத்தடி விநாயகராக இருந்தால் , அது இன்னும் விசேஷம். சனிக்கிழமைகளில் இதை செய்யவும்.

அப்படித்தூக்கிச்சென்ற பச்சரிசி மாவை எறும்புகள் தமது மழைக்காலத்திற்காக சேமித்து வைத்துக்கொள்ளும்.எறும்பின் எச்சில் அரிசிமாவின் மீது பட்டதும் அதன் கெடும்தன்மை நீங்கிவிடும்.இந்த பச்சரிசிமாவை சாப்பிடுவதற்கு இரண்டரை வருடங்கள் எடுத்துக்கொள்ளும்.

இப்படி இரண்டேகால் வருடங்கள் வரை எறும்புக்கூட்டில் இருப்பதை முப்பத்துமுக்கோடி தேவர்கள் கவனித்துக்கொண்டிருப்பார்கள்.இரண்டரை ஆண்டிற்கு ஒருமுறை கிரகநிலை மாறும்.அப்படி மாறியதும்,அதன் வலு இழந்துபோய்விடும்.இதனால்,நாம் அடிக்கடி பச்சரிசி மாவினை எறும்புக்கு உணவாகப்போடவேண்டும்.

ஓர் எறும்பு சாப்பிட்டால் 108 பிராமணர்கள் சாப்பிட்டதற்குச் சமம். எனவே இது எத்தனை புண்ணியம் வாய்ந்த செயல் என்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

இதனால்,சனிபகவானின் தொல்லைகள் நம்மைத் தாக்காது. ஏழரைச்சனி,அஷ்டமச்சனி,கண்டச்சனி,அர்த்தாஷ்டகச்சனி – சனி மகா தசை நடப்பவர்களுக்கு , இந்த செயல் ஒரு மிக பெரிய வரப்ரசாதம் ஆகும்.

உடல், ஊனமுற்றவர்களுக்கு – காலணிகள், அன்ன தானம் – அளிப்பது , மிக நல்லது.

உங்களால் முடிந்த அளவுக்கு , உங்கள் நண்பர்களுக்கும் இதை

தெரியப் படுத்துங்கள்.

Reuse Toothbrush

We’re supposed to replace toothbrushes about every three months, and at our house they quickly start adding up – good thing they’re good for more than scrubbing just your teeth. So, before you send them to be recycled, try using them in different ways around the house.
Definitely clean and disinfect the toothbrush so germs aren’t spread around. Also, be sure to label your ‘house’ toothbrush, so it doesn’t get mixed up with your ‘mouth’ toothbrush.

• Toothbrushes are great for getting all the nooks in crannies around the house: around faucets and sinks, light fixture plates, windowsills, etc.
• Instead of buying a grout scrubber, just use the toothbrush to clean the slim lines of grout – just don’t scrub too hard or it could cause damage.
• Old toothbrushes are useful for cleaning tools, removing small oil/grease marks off tools/benches, etc.
• Use to scrub thick skinned produce like potatoes, squash and other root vegetables.
• Get in between all the knobs of a computer keyboard and monitor.
• Use to clean bicycle chains.
• Reuse as an eyebrow brush.
• Use to clean cutlery – works great in between the tines of a fork.
• Clean mud off the bottoms of shoes – a toothbrush is the perfect size to get in between treads.
• Jewelry – a toothbrush works great on small scale objects like jewery and works itself easily into all the crevices of ornate jewelry. Pair the toothbrush with toothpaste for an extra shine!
• Use on the fins of HVAC vents.
• Gardeners will find a toothbrush handy to clean nails after gardening.

 http://www.naturalnews.com/2016-12-07-new-toothpaste-formula-said-to-be-able-to-fix-cracked-teeth-restore-tooth-enamel.html